In de verte zag ik een kar die door een ezel getrokken werd. Ik begon te roepen. Ik smeekte de bestuurder om te stoppen en mijn moeder mee te nemen, zodat ze even kon uitrusten, al was het maar een paar meter. O God, een paar meter zodat ze op adem kon komen. Een andere man op straat herkende mijn moeder en zei tegen de man: ‘Dat zijn onze buren. Neem de oude vrouw met je mee.’ De man antwoordde: ‘Voor enkele meters dan. Verder kan ik niet, want ik moet dringend naar mijn eigen familie.’ Dankbaar stemden we in met deze onverwachte goddelijke hulp. Och Lamar, ik heb je grootmoeder geholpen om op de kar te klimmen en dat was helemaal niet gemakkelijk, want, zoals je maar al te goed weet, je grootmoeder is nogal zwaar. Maar na veel moeite is het gelukt en kon mijn moeder even uitrusten op de houten planken van de kar, die schokkerig voortreed over het puin. Op dat moment kon ik de gebouwen en de restanten van de flatgebouwen om me heen goed bekijken. De wijk was erg veranderd, alsof er onverwachts een gasexplosie had plaatsgevonden – ik had bijna onbewust Gaza-explosie geschreven. De kar wilde net de straat oversteken toen mijn moeder plots riep: ‘Daar is je vader!’ Ik keek in de richting waar ze wees en zag mijn vader langzaam lopen, de stoel in zijn hand. Dus vroeg ik de chauffeur om alsjeblieft die straat in te slaan, zodat hij mijn vader ook kon oppikken. Hij liep daar met mijn neefje, dat zich omdraaide zodra hij ons hoorde roepen. Niet lang daarna draaide ook mijn vader zich om en zwaaide hij naar ons met zijn lege hand. Ik was opgelucht dat mijn vader ook even kon uitrusten, hoewel ik wist dat hij niet zou toegeven dat hij moe was. Mijn vader kwam ook op de kar zitten en ik zei tegen je neef dat hij zijn familie moest inhalen. Daarna bracht de ezel ons nog wat verder, totdat we precies voor ons huis aankwamen, waar een enorme krater in de straat was geslagen. Nog verder rijden zou waanzin zijn. Ik hielp mijn moeder van de kar, en we bedankten de man en baden dat hij veilig zou blijven.