Laat me je over Farah vertellen. Farah is een meisje van zestien met de Amerikaanse nationaliteit. Twee maanden voor de oorlog was ze met haar familie naar Gaza gekomen voor een familiebezoek. De Amerikaanse ambassade had een bericht gestuurd naar haar ouders waarin stond dat ze naar de grensovergang bij Rafah konden gaan om uit Gaza geëvacueerd te worden. Haar familie twijfelde geen moment en vertrok meteen, ondanks de aanhoudende bombardementen.
Farah, dat meisje met bruine ogen vol ambitie, een prachtig ovalen gezicht, ranke benen zoals van een gazelle, en handen geschikt voor een pianiste, werd samen met haar familie geraakt door een raket die drie van haar vingers afsneed en haar neef, de chauffeur, in de rug raakte. Farah zei me dat ze niet begreep wat er gebeurd was. Plots begonnen haar oren te suizen, stroomde er bloed uit haar hand en uit de rug van haar neef. Ze geeft zichzelf de schuld van de verwonding van haar neef omdat hij met hen meeging. Terwijl het geschreeuw luider en luider werd en er vuur oplaaide uit de botten van haar hand, trok haar moeder haar uit de vlammen en rende met haar weg. Farah rende ruim twee kilometer tot aan het ziekenhuis met een hand die aan haar arm bengelde, drie vingers miste en een bloedspoor achterliet op de weg. Ze zag er verdwaasd uit, kon niet bevatten wat er was gebeurd. Ze rende en rende zo ver mogelijk weg van de dood die haar en haar moeder achtervolgde. Uiteindelijk kwam ze aan in het Al-Quds-ziekenhuis, waar ze de best mogelijke zorg kreeg, geopereerd en verbonden werd. Ik nam een gesprek met haar op in het Engels om te kunnen navertellen wat ze had meegemaakt. Farah, die een vriendin was geworden van je nichtjes – die een taakverdeling en rooster hadden opgesteld om haar en ook andere gewonden te helpen – bleef steeds dezelfde vraag herhalen: ‘Zullen mijn vingers na de oorlog weer aangroeien?