De kinderen hier verstoppen zich achter hun eigen kleine handen, waarmee ze hun oren bedekken, en dat doen ze met een opmerkelijke kracht – hoe frêle en kwetsbaar ze ook zijn. Sommigen van hen blazen een plastic doktershandschoen op om er een soort ballon van te maken, en dan ‘bam’, een grote knal. Zij schateren en wij schrikken op door de knal. En dan gaan ze weer blazen en opnieuw ‘bam’, ‘bam’, terwijl mijn hersenen op dat ritme mee dreunen, ‘bam bam’.